اشعار

بر درگـهـی سـلام که ذلت ندیـده است            آن را خدا چو عرش عزیز آفریده است

بر حـضرتی سلام که از حُسنِ تربیت            در روزگار از عظمت یک پدیده است

بر نخـلـه‌ای سـلام که در لاله‌زار عـلم            از شاخه شاخه‌اش گل عرفان دمیده است

بر هـاجـری سلام که در کعـبۀ عـفاف            اوصاف او ز قـبلۀ هـفـتم رسیـده است

بر مریـمی سلام که مـوسای اهل بیت            او را به نور عشق و دعا پروریده است

بر دختری سلام که چون جده‌اش بتول            او را خدا ز رجس و پلیدی بریده است

معصومه‌ای که پاس حریمش دهد فلک            معصوم نیست لیک به عصمت رسیده است

بـر مـاه آسـمـان امـامـت سـتـاره است            بر نـور دیـدگان عـلی نـور دیـده است

در اهـل بـیت فـاطـمـۀ دیـگـر است او            او را خـدا ز خیل زنان برگزیده است

خـورشـید تـابـنـاک خـراسان عشق را            این ماه قم به چرخ وجاهت سپیده است

بر خواهـری سلام که گردون مثال او            جز زینبش به عاطفه دیگر ندیده است

زینب قـدش ز داغ بـرادر شکـسته شد            او هم قـدش ز هجر برادر خمیده است

بر هـجـرتش سلام که هجـر بـرادرش            او را ز شهر وحی به ایران کشیده است

آمــد بــرای دیــدن روی رضــا ولــی            او را ندید و بر لب او جان رسیده است

ای در حجاب نور خود از دیده‌ها نهان!            کو دیده‌ای که روی تو بی‌پرده دیده است؟

دامان سبز هر ملکی باغ  گل شده است            از چشم زائرت چو گل اشک چیده است

امشب به شـوق بوسه به درگاه عزتت            مرغ دلم به سوی حـریمت پریده است

خوانم تو را به زمـزمۀ « إشفعـی لنا »            لطفی که بر ولای تو ما را عقیده است

بر درگهـت نهـاده «مـؤید» سـر نـیاز            جایی ز درگه تو که بهـتر ندیـده است

باز است از حریم تو چندین در بهشت            هم دخـتر بـهـشتی و هم خواهر بهشت

قم در هجـوم حـادثه‌ها ایمن از بلاست            پُر کرده دور شهر تو را مرمر بهشت

در انـحـنای چـشم همه جـلـوه می‌کـنـد            در ایـن حـریـم زاویـۀ دیـگـر بـهـشـت

از لطف حوض توست اگر منعکس شده‌ست            در چشم خلق صورت واضح تر بهشت

در ساحـل مرام تو پهـلـو گـرفـته است            افـتـاد اگر کـنـار حـرم لـنـگـر بـهـشت

روزی اگر به دیـدن تـو قـد عـلـم کـنـد            اصلا بعـید نیست بـسـوزد پـر بـهـشت

از آن زمـان که قـم حـرم اهل بیت شد            تشبیه شد به صحن تو سر تا سر بهشت

خیر کـثـیر و معـنی آیات کـوثـر است            قائم مقام حضرت زهرای اطهر است

او فاطمه است، فاطـمۀ دیگر قم است            عرش خدا به زیر قدم‌های او گم است

او دختر است، دختر یک نور بی‌حد است            او خواهر است، خواهر سلطان مشهد است

او شافعه است، شافعۀ روز محشر است            هستی ز اوست، هستی موسی ابن جعفر است

موسـای این قـبـیلـه به او فخـر می‌کند            عالـم به هر وسیله به او فخـر می‌کـند

از کـودکـی عـصـای ولـی خــدا شـده            از هر بدی، به دست خدایش رها شده

از قلعه‌های علم و ادب، درب، کنده است            روح الامین به عرش علومش پرنده است

حُجب و حیا ز هر عملش آبرو گرفت            مولا رضا ز آب وضویش، وضو گرفت

در بحر حق بسان سفینه است مرقدش            و شعبه‌ای ز خاک مدینه است مرقدش

خـیـل ملائکـه هـمه حـیـران درگهـش            امـثـال بـهـجــتـنـد غـلامـان درگـهـش

اینجا فروغ عشق و صفا موج می‌زند            نور خدا به صحن و سرا، موج می‌زند

اینجا که طورِ جلوه و سینای ایزدی‌ست            از هر کـرانه نـور خـدا مـوج می‌زنـد

اینجا مـطاف اهل زمین است و آسمان            وز شـهـپر فـرشـته فـضا مـوج می‌زند

لـبـیک از زبـان اجـابـت تـوان شـنـیـد            در این فـضا که نور دعا موج می‌زند

اینجا که رشک هشت بهشت است و هفت چرخ            از شش جهت فـروغ ولا موج می‌زند

از جـلـوهٔ جـلال تو، ای مظهـر کمال!            نـور صـفـا در آیـنـه‌هـا مـوج مـی‌زنـد

در کوی تو که ساحل امن است و عافیت            دریـای بی‌کـران صـفـا مـوج مـی‌زنـد

ای کـعــبـهٔ امـیـد کـه در بــارگــاه تـو            نـور امـیـد در هـمـه جـا مـوج می‌زنـد

دسـتی به دسـتـگـیـری دل‌ها دراز کـن
وین عـقـده‌ها ز کار دل خـسته باز کن

ای آســتــان تـو حـــرم کــبــریـا شــده            وی خـاک آسـتــانـهٔ تـو مــاســوا شـده

ای فـرش آسـتـانـهٔ تو، شـهتپـر مـلـک            وی خاک راه تو به نـظـر کـیـمیا شـده

ای کـعـبـهٔ امـیـد خـلایـق که درگـهـت            رشک منا و مروه ز سعی و صفا شده

ای زائـر حـریـم تـو در بـارگـاه قـدس            مشمول فیض و رحمت بی‌مـنـتها شده

رنگین کمان مهر به چرخ جلال توست            یا قـامـت سـپـهـر به تـعـظـیـم تـا شده؟

معـصـومهٔ شـفـیعـه تویی، اِشـفـعی لـنا            ای شهـره در شـفـاعـت اهـل ولا شـده

گـویم مـدیح تو که ز لطف تو تا کنون            بـر روی من هـزار در بـسـتـه وا شـده

گـل‌های طـبـع من ز نـسـیـم عـنـایـتت            خـرم شده، شـکـفـته شـده، دلـربـا شده

تـا بــارگـاه تــو حــرم اهــل‌بـیـت بــاد
مـا را اگر غـمی‌ست غـم اهـل‌بیت بـاد

این زن که خاک قم به وجودش معطر است            تکـرار آفـرینـش زهـرای اطـهـر است

تـکـرار آفــریـنـش افــلاک بـر زمـیـن            تکـرار آفـریـنـش عـرش مصـوّر است

این جلوۀ فرشته صفت این شکوه غیب            بر خاک می‌نشیند و از خاک برتر است

دسـت سخـاوتـش پُـر از آمـال دوسـتان            چشم محـبتش به غـریبان مضطر است

هـمـشـیـرۀ شـقـایـق و هـمـراز رازقـی            با آفـتاب مـشرقـی عـشق خـواهر است

این زن که از نیـایش او مست عـالم‌اند            معـصومـه است مـریم آل پیـمـبر است

در شهرِ پُر غَمی که نَمانده‌ست مَحرمی            تـو دافـعَ الـبـلایـی و تو رافـعَ الـغَـمـی

در شهرِ شوره‌زار و نمکزار زخمی‌ام            تنهـا برای این دلِ زخـمی تو مَرهـمی

در هر قَـدم زدن به تو نـاگـاه می‌رسـم            بر هرچه مَـقـصدست هـمیشه مُـقَـدمی

ای از بهشت آمده، ای بهـترینِ بهـشت            امـیـدِ مَــردمـانِ مـن و ایـن جـهـنـمـی

در این هـوای خـسـته نـسـیـمِ مـلایـمی            بَـر این کـویـرِ تَف‌زده بـارانِ نَـم‌نـمـی

شَب‌های صحنِ تو همه را مَست می‌کند            بَه بَه چه گنبدی چه شکوهی چه پرچمی

صَــحــنِ اتــابـکـی دَمِ ایـــوانِ آیـــنــه            هـی دسـته دسـته رونَـقِ مـاهِ مُـحَـرمی

حاشا اگر خُلاصه کـنم در حـرم تو را            وقـتی تو مـاورای هـرآنچه که دیـدمی

ما گرمِ وصفِ گُـنـبد و گلدسته‌های تو            غافل از این که تو شرفِ عرشِ اعظمی

شاعر خیال کرده که همسایۀ شـماست            بانـو تـو سـایـه‌سـارِ تـمـامـیِ عــالـمـی

ای تو ز کوهِ خـضرِ نـبی تکـیه‌گـاه تر            ای آنکـه مثـلِ پـایـۀ افـلاک محـکـمـی

ای یک نگاه کوچکِ تو مُرده زنده کن            ای آنکه دَم به دَم، دَمِ عیسی‌بن مریمی

دریا و رود و جنگل و صحرا و کوه و دشت            بانو تو در هر آنچه که دیـدم مُجـسمی

گـاهی مـیان جـذبـۀ رنـگـین کـمـانی و            گاهی به روی نرمیِ گـلـبرگْ شـبنمی

باران و ابر و نور و مَه و آسمان تویی            مانـنـد کـهـکـشـانِ خـدایـی، مُـنَـظـمـی

هرکس به قَدرِ ظرفِ خودَش از تو نوش کرد            دریای بیکران تو در این شعرها کمی

عـمری اگرچه شاعرِ این شهر بوده‌ایم            بانو بـبخـش شأنِ تو را کـم سـروده‌ایم

از تو رها، به وصفِ خیابان رسیده‌ایم            در وصفِ تو به مزۀ سوهان رسیده‌ایم

حاشا اگر خلاصه کـنم در حـرم تو را            بانو کـمک نَما نـشـوم یک حـرمـسُـرا

بـانـو بـرای شـاعـری‌ام تـو بـهـانـه‌ای            آئیـنی است پـیـشِ تو هر عـاشـقـانه‌ای

تنها نه من! زمین و زمان سینه چاکِ توست            هرجای این جهان بشوَم خاک، خاکِ توست

تنهـا برای مـردمِ قُـم نـیسـت یـاری‌ات            بانـو کـمک نَـما نکـنم انـحـصاری‌ات!

سلام ای ماه، ماهِ بیشتر از ماه، نورانی            سلام ای خواهرِ خورشید، ای خورشیدپیشانی

سلام ای دخترِ نوری که در تاریکی‌اش بردند            که یادت روشنایی بود، در شبهای زندانی

سلام ای چشمه؛ ای سرچشمه‌‌ات دریای پاکی‌ها            درود ای امتدادِ وحی، روحِ کـوثر ثانی

تو را می‌خوانم ای شعرِ پُر از تشبیهِ زهرایی            کنار مرقدت سرگرم هستم با غزل‌خوانی

کنارت حوزۀ علمیّه می‌سازند، زیرا که            غبارت نیز، عالِم پرور است از نوع ربّانی

گدایی هستم از خاکی که خورشیدش خراسان است            سلام ای هموطن با سائلِ بی‌چیزِ ایرانی

کریمه بودنت مثل گدایی کردنم ذاتی‌ست            من از نسل گداهایم؛ تو از نسل کریمانی

گدایی زیر سقفِ آینه‌کاری‌ت را عشق است            کَمَت هم می‌شود تکثیر، اینجا از فراوانی

اگر می‌خواهی از نابودیِ من پرده برداری            رهایم کن؛ فقط یک ثانیه یا کمتر از آنی

مریض از خشکسالی‌های چشمم هستم ای باران            دلم را پاک کن از معصیت؛ با «اشک‌درمانی«

تو مجموعۀ لطف‌ و جـود و عـطایی            تو یک چـشمه از جوشـش هَـل اَتایی
تو دریـاچـه نـه؛ بَـحـر بـی‌انـتـهـایـی            چه‌گویم‌ که ‌هستی؟ چه‌گویم‌ چه‌هایی؟

تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

تو زهـرا خـصالی تو زهـرا جـمـالی            تـو زهــرا مَـآبـی تـو زهـرا جـلالـی
تو زهـرا سِـرشـتی تو زهـرا مـثـالی            تو در دورۀ خـویـش خـیـرالـنّـسـایـی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

تویی راحـت جـان موسی بن جعـفـر            تویی روح و ریحان موسی بن جعفر
تویی یـاس بُـسـتان موسی بن جعـفـر            تو بـنت الامـامـی تو بـنـت الـهُـدایـی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

تـو عــذراتـریـن مــریـم اهـل بـیـتـی            تـو در هـر دمـی هـمـدم اهـل بـیـتـی
در اسـرار حـق، مَـحـرم اهـل بـیـتی            تـو تــنـدیـس آن چــارده مُـقــتــدایـی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

هُــمـای بـهـشـتـی و عـرش آشـیـانـی            کـه در عُـشّ دیـن صـاحب آسـتـانـی
تو بـاب الـرّضـایی تو بـابُ الجَـنـانی            بـهــشـت خــداونـد در خــاک مــایـی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

تــو مانـنـد کـلــثـوم، زیـنـب تـریـنـی            خـدیـجـه وقـار اَسـتـی و بـی‌قـریـنـی
وفــــادار مــــانــنــد اُمّ الــبــنــیــنــی            تو منـظـومۀ جـمـع مـعـصومـه‌هـایی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

چه گـویـم؟ که بـابـا ثـنـای تـو گـفـتـه            « فــداهـا ابـوهـا» بـرای تـو گـفــتـه
بـه مـدحـت ولـیّ خُــدای تـو گـفــتــه            که در حـشـر تـو شـافـع شیـعـه‌هـایی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

در اطـراف صحـنـت غُـبـاریـم بـانـو            بـه درگــاه‌تـان خــاکـســاریـم بــانــو
به لـطـفـت در این شـهـر داریم بانـو            عجـب کـاظـمینی؛ عـجـب کـربـلایی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

تو نَـفــس نـفــیـس اَنـیـس الـنّـفـوسـی            تو همشیرۀ شخـصِ شَمس الـشّموسی
درِ خــانــه‌ات از پــی خـاکــبــوســی            رسـیـدنـد صـدهـا چـو شـیـخ بـهـایـی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

از این در چو بُردیم فـیض دو چندان            طـمـع‌کـار گـشـتـیـم مـا مـسـتـمـنـدان
بــه اقــرار مــا فــرقــۀ دردمـــنــدان            تـو بـا درد هـر بـیــنــوا، آشــنــایــی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

اگرچـه در این خـاک کـم غـم نـدیـدم            در ایـن شـوره‌زار آب زمـزم نـدیـدم
به مـن درد دادنـد و مـرهــم نــدیــدم            ولـی از قُـمـم نـیـسـت مِــیـل جُـدایـی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

به این خـسـته حال مجـاور نظـر کن            تو ای روح شعرم به شاعر نظر کن
به من هـم به عـنوان زائـر نظـر کن            تو رُخـصت دهی می‌شـوم نـیـنـوایی
تو معصومه هستی و اُخت الرّضایی

عزیزی آنچنان که جایگاهت قلب ایران است            بزرگی آنچنان که عقل در وصف تو حیران است

طبیبی در جوار مرقدت بیمار بسیار است            کریمی در حریم قدسی‌ات سائل فراوان است

قدم‌هایت به خاک مرده طعم زندگی بخشید            نگاهت خاستگاه بی‌بدیل ابر و باران است

زیارتنامۀ تو بر لب معصوم شد جاری            همین یعنی زیارتنامه‌ات هم شأن قرآن است

به عشق فاطمه قم را زیارت کردم و دیدم            غلط بوده که قبر حضرت صدیقه پنهان است

مرا با نقشه کاری نیست، از قم می‌شوم زائر            اگر قصدم رسیدن بر در شاه خراسان است

تا حـریـمِ قُـربِ تو با پـایِ لـنـگـان آمدم            در بهشتِ خـانه‌ات از کُـنجِ زنـدان آمدم

گنبد و گلدسته‌هایت در دلم چون کعبه شد            بسـته‌ام احرام باز، با چـشمِ گـریان آمدم

حضرت بانو! اسیرم مانده در راهم ببین            دستگـیری کن که با حـالِ پـریشان آمدم

«اشفعی لی فاطمه» می‌گویم و در می‌زنم            باز کن در را که چون حُرِّ پشیمان آمدم

آبـرویـم را بـخــر ای آبـرویِ نُـه فـلـک            سر به زیرم چونکه با دریایِ عصیان آمدم

قـم دیارِ عاشقـانِ حضرت صدّیـقه است            مادری هستم به عـشقِ قـبـرِ پنهـان آمدم

معـرفـت اصـلاً نـدارم لـیک با آوارگـی            محـضرِ هـمشیـرۀ سلـطـانِ خـوبان آمدم

بی‌کسم خسته دلم، هـستم دخیلِ این گذر            حال و روزم را ببین مثلِ غـریبان آمدم

مثلِ خاری در بیابانم به دور از احترام            من بـدین در در پی الـطافِ بـاران آمدم

به دریـا رسـیـدم پس از جـستـجـوها            بــه دریـــای پــهــنـــاور آرزوهــــا

به دریای محضی که این خاک سوزان            گــرفــتــه از امـــواج او  آبـــروهــا

سـلام ای کـه لـطـف کـریـمـانـهٔ تـو            کشانده دلم را به این سمت و سـوها

سـلام ای که گـشـته شب بـارگـاهت            بـه لــطـف نـگـاهـت شـب آرزوهــا

شراب طهور است و تسنیم نور است            که در این حـرم می‌چکـد از سبـوها

چه شعری چه شوری چه عطری چه نوری            به جانم بتـابـان از این رنگ و بوها

هـیاهـوی اشـک است و آه و تـبـسـم            مرا غوطه‌ور کن در این های و هوها

بـه مـدح تـو گـفــتـنـد و گـفـتـیـم امـا            تو هـسـتی فـراتر از این گـفـتگـوها

که موسی بن جعفر به وصف تو فرمود:            فـــداهــا ابــوهــا فـــداهــا ابـــوهـــا

به شـوق مـدیـنـه به ایـنـجـا رسـیـدم            به زهـرا رسـیدم پـس از جـستجوها

قـلـم دسـتِ دل داد لـطـف رضـا            کـه بـنـویـسـد از ٱســوۀ هـل أتـا

همان که حریمش حریم خداست            هـمان که مدیحـش ثنای ولاست

همان آشنایی که جان‌پرور است            که او پـارۀ جان پیـغـمـبـر است

همان که مقامات و شأنش جلی است            هم از نسل زهرا و نسل علی است

هـمـان مـاه بـانـو که تـا خـاتـمـه            گـرفـته است هـمـنـامیِ فـاطـمـه

همان بانویی که جـلـیله است او            ز فرط کرامت، کـریمه است او

همان دخت موسی بن جعفر که اوست            معرِّف به دشمن، معرِّف به دوست

هـمـان بـانـوی آسـمــانِ عـفـاف             که باشد به گِردش ملَک در طواف

به عـصمت ز نزد پـدر منتصب            که معـصومه بگرفت از او لقب

ز پـیـغــمـبــرِ خـاتـم الانــبــیــاء            و تـا مـهــدیِ خــاتـم الاوصـیـاء

به شأن و مقامش سخن رانده‌اند            همه خاکِ قم را حـرم خوانده‌اند

دل فــاطـمـه شــاد فــرمــوده‌انـد            بـدیـنـگـونـه إنـشـاد فـرمـوده‌انـد

هر آنکس که او را زیارت کـند            بـه جـنّـت بـنـای عـمـارت کـنـد

مـجـو قـبـر زهـرای مظلومه را            زیـارت نـمـا قـبـر معـصومه را

اگر چه که بر فاطمه دختر است            ولی بارگاهش چنان مـادر است

حریمی که خود ذاکر فاطمه‌است            یقـین زائرش، زائر فـاطمه‌است

اگر عـلـم خـواهـی بـیـا گِـرد او            هـمـه عـالـمــانـنــد شــاگــرد او

مراجـع به شاگـردی‌اش مـفـتخر            أعـاظـم به درگــاه او مـفــتــقــر

مگر کیست این بانوی بی نظیر            روایــتـگــر روز خــمِّ غـــدیــر

به عـلـم و فـقـاهـت نـظـیـر امام            در ایــام غـیـبـت سـفــیــر امــام

احادیث او بسکه روشنگر است            کلامش چنان خـطبۀ کوثر است

چو زهـرای مـرضیّه گـفـتار او            ولایـتــمــداری سـت رفـتــار او

دفـاع آنـچـنـان از امـامـت کــنـد            که در احـتـجـاجـش قـیـامت کند

قـیـامش چـنان سدِّ راه عـدوست            اگر هست همتا به زینب هم اوست

به هـجـرت کند در زمانی قـیـام            که دارد به کـف دست خـطِّ امام

نـه پـروا ز اقــدام دشــمـن کـنـد            نه خوفی از این ترک میهن کند

نـمـود انــقـلابـش طــنـیـنـی بـپـا            کـه إحـیـا شـده یـاد و نـام رضـا

قـیـامی که اسـلام را زنـده کـرد            و دین خـدا را چـه پـایـنـده کـرد

قـیـامی که گُـل کـرد اسـلامِ ناب            شـد اقــدام او الـگــوی انـقــلاب

هـمـین انـقـلابی که مـا کـرده‌ایم            بـه یُـمـن قـیـامـش بـپـا کـرده‌ایـم

قـیـامـی که بـاشـد ولایت اسـاس            و امروز دشمن از آن در هراس

قـیامی که ما را بـخـوانـد هـنوز            و عـاشـق بـپـایـش بـمـاند هـنوز

قـیـامی که از کـربلا شد شروع            که از جوی خون خدا شد شروع

و امــروز تـا ســوریـه تـا یـمـن            بــریــزنـد خــون مــرا أهـرمـن

قیامی که با خطِّ خون، سرگرفت            ز معـصومه هجده برادر گرفت

ولی خـیـمـۀ او که غـارت نـشـد            کـسـی مـیـزبــان اســارت نـشـد

نشد پیش چشمش، امامش شهـید            نـگـفـتـنـد رأس رضـا را بــریـد

نگفـتند خنحر به حـنجر نشـست            نگـفـتـنـد بر سـینه کافـر نشـست

نــدیــدنــد زیــر سُـــمّ اســبــهــا            تـنِ پـاک مــولای خـود را رهـا

نبردند یک گـوشـواری ز گوش            نیامد ز گـودال، خـونی بـجـوش

نـدیـدنـد بر نـیـزه رأسـی عـیـان            نکـرده چـهـل منـزل آه و فـغـان

نـگـردیـد ایـن شـاهـزاده، اسـیـر            نگـشته به شهر قـم اصلاً حـقـیر

نـرفـتـه بدست کـسی مـعـجـرش            نـیـفــتــاده در آتــشـی چــادرش

تـو ای بـانـوی بـانـوان بـهـشـت            ندیدی چو زینب چنین سرنوشت

نـه گــودال دیـدی، نـه شــام بـلا            نـه دروازۀ کــوفـه، نـه کــربـلا

بـمـیــرم ز تـاب و تـب فـاطـمـه            امـــان از دل زیـنـب فــاطــمــه

لطفِ بی‌حـدّ تو در بند کـشد انسان را            پَـر و بـالی بدهـد هر نَفَـست ایـمان را
بانـویی! محـتـرمه، عالـمه و با هـیـبت            سر به تعـظیم کـشاندی همۀ نِسوان را

دخترِ حضرتِ موسی، هنرت موسایی            سـر و سامان بـدهی آدمِ بی‌سـامـان را
ابرِ رحمت شده‌ای بر همگان می‌باری            بارش‌ات کرده پریـشان، اثرِ باران را
شهـرِ قُـــم را حـرم الله نـمـودی بـانـو            تا تـجّـسّم بکـنی یکِ حـرمِ پـنـهـان را

«عصمت اللهِ جهانی به نظر دریایی»
«شک‌ ندارم گهرِ ناب، خودِ زهرایی«

خواهرِ حضرت سلطان، نظرت بخشیدن            ای کریـمه کرمی کن کـرمت بخشیدن
مثـلِ یک سائـل افـتاده ز پـا، دلگـیـرم            گفته‌اند هست فـقط در گذرت بخشیدن
«خیر» معنا بشود در حرمت بی‌بی جان            کـامِ ما را بـکـند مثلِ شکـر بخـشـیدن
بخششی کن که شوم جَلدِ شما بی‌وقـفه            می‌رهـاند دلِ من را ز خطر بخـشیدن
در پـنـاهِ تـو به هـر جا برسـم می‌دانی            سـایـه انـداز بود سـایـۀ سر بـخـشـیدن

«ای سلامِ همۀ شهر به تو معصومه»
«ناز دارد همۀ دهر به تو معصومه»

ای کـریـمـه کـرمت پـهـنـۀ دریـا باشد            شأنِ والای تو چون مـریمِ عـذرا باشد
تو امـان نـامه دهی با نگهـت بر سائل            مَثَـلِ کـار تو چون شاخـۀ طـوبـا باشد
حرمی ساخته‌ای در دلِ ما بی‌بی جان            حـرمت ملـجـأ هر عـاشـقِ تـنهـا باشد
مـادرانـه به هـمـه لطـفِ مـداوم داری            خـوی تـو آیـنـۀ حـضرت زهـرا بـاشد
زینبِ دوّمی و خـواهـر سلطان هستی            وجَـنـاتـت مَـثَــلِ زیـنـبِ کـبــرا بـاشـد

نـامِ زیـبای تو را مـستـمـراً می‌خـوانم

شـهـر قُــم را حــرمِ آل عـبـا مـی‌دانـم

الـســلام عـلـیـک یــا بـانــو            بـپـذیـر این سـلام مـا بـانــو

دیـدن گـنـبـد پُـر از مـهـرت            می‌دهـد بـر دلـم صـفـا بانـو

هر زمان که بهشت میلم بود            بـروم جـز حـرم کجـا بانو؟

آب خضر و حیات جاویدان            در کـویـر قـمـی شـمـا بانـو

نه فـقـط جان من به قربانت            هـمـۀ بـچـه هـای مـا بــانــو

پـای تو آنقـدر بریـزم اشک            تا ز دسـتم شـوی رضا بانو

به جـواد الائـمّــه و پــدرت            قـسـمـت می‌دهـم تو را بانو

کار من را درست کـن جان            خودت و حضرت رضا بانو

در حریمت چـقدر می‌چسبد            روضـۀ شـاه کــربــلا بـانـو

عـمّه جان شما چه می‌بـیـنـد            شـور محـشر شده به پا بانو

آه از این روضه خوان چه میخواند            رفـته سـرها به نیـزه‌ها بانو

به حـریـمت رسیده‌ام مـددی            از هـمه دل بـریـده‌ام مـددی

بانـو هـمیشه خـیـر شـما می‌رسد به ما            از تو چـقـدر بوی رضا می‌رسد به ما

شاعـر شـدم که دعـبـل دربـارتان شوم            هرچه نمی‌رسد، که عبا می‌رسد به ما

این شـور هـیـئـتی جـوانـان شهـرمـان            از آب شـور شهـر شـما می‌رسد به ما

وقتی مزار حضرت زهرا مزار توست            بوی بهـشت هم زِ دو جا می‌رسد به ما

از لـطـف بـیـکـرانـۀ تو جـمـکـرانی‌ام            از هرسه شنبه حس دعا می‌رسد به ما

بانو جـواب پرسـش من را خودت بده            آیـا بـرات کـرب وبـلا مـی‌رسد به مـا

تا که در صحن و سرای تو قدم برداشتم            باز عـاشق تر شدم کاغـذ قـلـم برداشتم

آمـدم عـاشـق شـدم مثل کـبوترهای تو            چون کنار دانه اینجا عشق هم برداشتم

در حریمت هستم و انگـار پیش مادرم            من فقط بوده همین از این حرم برداشتم

نـذر کردم توشه‌ام باشد دم یـوم الورود            تـربـتی که بارها از این عـلـم برداشتم

باید اینجا عشق را آموخت ورنه پیش از این            من کلاه عـاشقی را از سـرم برداشـتم

چـشم های خـسته‌ام انگـار شیـداتر شده            هرچه اینجا بیشتر از این کرم برداشتم

هرچه بر میدارم از این سفره میبینم هنوز            حیف عـمرم رفته و انگار کم برداشتم

سایۀ بالاسـرم دست از گدایت بر ندار            دست از دنـیا به اسـم تو قـسم برداشتم

غـربتت را دیدم و یـاد غـریبیِ حـسین            بین این میخانه یک پیمانه غم برداشتم

دارد مسیـح مـا می‌آیـد دیگـر از راه            پس خیر می‌بـیند گدا سرتا سر از راه

ما قـبلۀ خود را گرفـتـیم آخـر از راه            دست نـیاز از مـا و نـاز دلبـر از راه

از شوق لبـریز است چشم جاده حتی

از خانه بیرون ریخت هر دلداده حتی

این دختر زهرا که نه! زهراست اصلا            در صبر عـین زینب کبراست اصلا

بین کریمان شُهـره در دنیاست اصلا            جان علی موسی الرضای ماست اصلا

ساکن شده اینجا! که چون باران ببارد

در شـوره‌زار شهـر قـم گـنـدم بکارد

در محـمـلـش امـنـیـتـی بـسـیـار دارد            انـدازۀ یـک شـهـر خـدمـتـکـار دارد

هـــم نــاقــه‌ای آرام و بــی‌آزار دارد            هم اینکه راهی راحت و هموار دارد

اهل محل نه بد دهـن نه لات هـستـند

تا چند خانه دور و بر سادات هـستند

چشمی به ناموس خدا هرگز نخورده            بر چـادر او جـای پا هرگز نخـورده

سیلی به رویش بی‌هوا هرگز نخورده            آسیـبی از شـلاق ها هـرگز نـخـورده

امن است راهش بی‌برو برگرد اینجا

سر را به زیر انداخـته هر مرد اینجا

دسـتی سـوی مـعـصـومـۀ طـه نـیامد            پیـش نـگـاهـش خـیـزران بـالا نـیامد

تا کـاخ بـالأجـبـار و با دعـوا نـیـامـد            پـای پـیـاده یـک قــدم حــتـی نـیـامـد

هر چند بی‌بی روزه بود اما غـذا بود

در هر شـرایط احـترام او به جـا بود

مژده دهید باغ را، چون برکات می‌رسد           این یَم و شوره‌زار را، قند و نبات می‌رسد

قصدش اگرچه قم نبود، دست قضا ببین عجب!           حضرت معصومه به قم، قبلِ وفات می‌رسد

کشتیِ نـوح آمده، بر روی ناقه جلـوه‌گر           این خبر از سَما رسید، راهِ نجات می‌رسد

حُسنِ تمامِ اهلبیت، منبع جـود و معرفت           هم بـرکـات آمـده، هم حـسـنات می‌رسد

بر دل عـاشـقان بَسی، از نفسِ مقدسـش           با قدمِ مبارکـش، شـور و نشاط می‌رسد

بوی مدینه می‌وَزَد، از سرِ جاده بر مشام           جاده شده معـطرش، تا نـفحات می‌رسد

سجده كنید جـنیّان، همچـو ملائكه بر او           وقت رسیدنش به قم، وقتِ صلاة می‌رسد

تشنۀ معرفت اگر، تشنه هنوز مانده است           بر لب خشک او بگو، آب حیات می‌رسد

بانوی قم کریمه است، مثلِ برادرش رضا           بر سر زائران خود، حینِ ممات می‌رسد

از طرف رضا بُوَد، به دستِ خواهرش اگر           برای کـربلا به ما، برگِ برات می‌رسد

او نرسیده بر رضا، پس نَشود چُنین دگر           حالْ بِدان که زائرش، بر عتبات می‌رسد

مژده به جمکران دهید، از حرمِ کریمه‌اش           غُصه مَخور که مهدی آن، جلوۀ ذات می‌رسد

مُنـتـقـمِ فـاطمه و..، مُنتـقـمِ خـونِ حسین           تِکیه به کعبه میزند، با صلوات می‌رسد

نزد کریمه ملتمس، با ادب و تکیده باش           از دل و جان قبول کن، هر چه برات می‌رسد

خدا پوشانده بر آن قد و بالا رخت ایمان را            پدر خوانده ست در او آیه آیه شرح قرآن را

چه لطفی سایه اش افتاده یارب برسر این شهر            که غم لبریز شادی می‌کند حال پریشان را

ندارم غیر باران محبّت پیشکش چیزی            خداوندا مگیر از من چراغ چشم گریان را

به صحنش عقل من از کوچۀ زنجیر برگشته            گواه آورده در درگاه او چاک گریبان را

به جا مانده ست شعله جای دل در سینه از شوقش            فـرسـتادم به جای نامه، مد آهِ سوزان را

به جایی که قدم بگذارد آن بانوی پاکی ها            کرم در لحظه خالی می‌کند از شرم میدان را

هزاران بار حل کردند زائرهای گریانش            در این آیینه کاری روضۀ شاه خراسان را

آمدی و حق بده چشمان ما حیران شود           مقدم زهرایی تو خوب گـل باران شود

یا خلیله آمدی در حیرت این دشت داغ           تا کـویر تـشـنۀ قـم خـانۀ رضوان شود

تاهمیشه معجزه با چشم هایت ممکن است           باید انسان با نگـاه لطـفـتان انـسان شود

مطمئناً هرکسی چشمش به ایوان تو خورد           دردهای بی‌دوایش یک به یک درمان شود

خوشبحال شاعری که با شما همسایه است           خط به خط اشعار او شیرین تر از سوهان شود

باید از قم قلب خود را راهی مشهد کند           عاشقی که قصد کرده زائر سلطان شود

لطف کردی بانوی رحمت که از شب تا سحر           خـاکـبوس مـقـدم تو خـطّـۀ ایـران شود

یا کریمه محضر تو عرض حاجت می‌کنم           با همین عرض ادب دارم عبادت می‌کنم